Αντι προλόγου ....
Καιρο τώρα σκεφτομουν αν και κατά πόσο θα ειχε ενδιαφερον ένα «ψυχογραφημα» συμπεριφορων και στασεων και αντιμετωπίσεων … σχετιζόμενων με την κοιλιοκάκη… με την δίαιτα… με την καθημερινότητα μας…
Όχι κάτι βαρύγδουπο και θεωρητικό και συνεπακόλουθα κουραστικό... Μονο οσα μου εχουν εντυπωθει στο νου και στην καρδια και μου εκαναν πιοτερο εντυπωση....
Στο κυριως θεμα τωρα...
Φυσικό και αναμενόμενο ...
...η Κοιλιοκάκη…να επηρεάζει αρχικα , πρωταρχικα και πρωτιστως την ζωή και την συμπεριφορά των ίδιων πασχόντων…
Παντα πίστευα πως οσα τα άτομα τόσες και οι συμπεριφορες….ομως τελικα ποικίλουν και ομαδοποιουνται ανάλογα με την ηλικία, με το χαρακτήρα , με το φύλο, με την υπαρξη συμπτωματολογιας κλπ…
Δεν εχω σκοπο να αναλυσω σε βαθος , όμως θελω να σταθω – ας μου επιτραπει- σε ότι μου εκανε ιδιατερη εντυπωση και δεν μπορω να το προσπερασω αδιαφορα…
Ξεκινωντας από την αντιδραση στην προσαρμογή μικρων αγαπημενων ….νηπίων …μικρων πιτσιρικιών του δημοτικου , αλλα και μεγαλυτερων στην δυσκολη ηλικια της εφηβειας εισερχομενων….
Είναι κατι παιδια που με αφησαν έκθαμβη με την υπευθυνότητα και την ωριμότητα τους όταν ετυχε η κοιλιοκακη να συναπαντήσει την ζωούλα τους…
Εκει που το αναμενομενο θα ήταν πλείστες αντιδράσεις- δικαιολογημένες και φυσιολογικες- και νευρα και ζηλιες και κλαματα από παιδακια που στερουνται φαγητα, και νοστιμιες και λιχουδιες αυτονοήτες για τους αλλους συνομιλικους, για τα αδερφια τους , για τους φίλους τους , αντικρύζουμε παιδια ώριμα, παιδια δυνατά, παιδια που τα βγαζουν περα μια χαρα με την ιδιατεροτητα αυτή της διατροφης τους, διχως να νοιωθουν περιθωροποιημενα στο ελαχιστο , καρτερικα, διχως παραπονο.. Παιδια ξεχωριστα , για πολλους πολλους λόγους….Που ακολουθουν ευλαβικα την διαιτα τους, που μας βάζουν στην «θεση» μας εμας τους ενήλικες με την σταση τους…
Δεν ξέρω αν είναι ο κανόνας ή εξαιρεση στην συμπεριφορα των κοιλιοκακικων παιδιων…
Δεν ξερω αν οι αρχες και οι βασεις της οικογενειας είναι το στήριγμα από όπου αντλουν δυναμεις και αντοχες για αυτή την αγερωχη σταση τους…
Εγω απλα υποκλινομαι μπροστα τους….
Το ίδιο όμως υποκλινομαι – με πιοτερη αγαπη και τρυφεροτητα- και στα αλλα τα μικρα , τα πιο αδύναμα, τα πιο ευαλωτα, τα πιο ευαισθητα που δεν μπορουν ακόμη να κατανοήσουν τους λογους της στέρησης, τους λογους για τους οποιους «απαγορευονται» καποιες τροφες… τους λογους για τους οποιους από το περιπτερο δεν μπορουν να αγοραζουν πολλα… τους λογους για τους οποιους πρεπει στα παγωτα να διαβαζουν την ετικετα… τους λογους που το κολατσιο τους του σχολειου είναι αλλιωτικο- ας είναι και πιο υγιεινο όπως λεει η μαμα-…
Εκει στεκομαι αμήχανη μπροστα τους …όπως λεει και το τραγουδι… « πώς να κρυφτεις απ τα παιδια, ετσι και αλλιως τα ξερουν όλα»…Διχως καμια διαθεση δραματοποιησης δεν ξερω τι είναι αυτό που πόνα πιο πολύ…το βλεμμα το παραπονίαρικο των παιδιων ετουτων ή το βλεμμα των γονιων που κρυβει και αγωνια και αγαπη και προστατευτισμό και εκνευρισμο ενιοτε ….
Το ίδιο αμηχανη και με σεβασμο στέκομαι και στους έφηβους τους απρόβλεπτους… τους φυσιολογικά «εξεγερμένους»….που η αντιδραση της ηλικιας μπορει να φτασει στα ακρα και να ξεκινησουν την «επανασταση» τους με την πληρη αρνηση συμμορφωσης με την διατα… Τους κατανοω , τους καταλαβαινω ….εισπραττουν την αναγκαιοτητα της συμμορφωσης ως ψυχαναγκασμο και εκει αρνουνται να συμπραξουν…Σκέφτομαι πως είναι τυχερη που η δικη μου η εφηβη εχει τοσο εντονα συμπτωματα με την καταναλωση – και ιχνων ακομη- που εκ των πραγματων δεν της περνα ουτε ως σκέψη να φαει κατι «απαγορευμενο»… αντε να γκρινιαζει και να της φταινε όλα… αν αντικρισει πια πιτα με γυρο….
Και συνεχιζοντας – ηλικιακά παντα- ετουτη την περιήγηση την παραξενη «ανταμωσα» φοιτητες και δη αγορια που διαχειριζονται απιστευτα σωστά ετουτη την «μικρη» ελαχιστη ιδιαιτεροτητα της καθημερινοτητας τους…και στην κουζινα τους αναλαμβανουν δραση και την ευθυνη των δικων τους ξεχωριστων συνταγων… διχως καμια μα καμια βαρυγκομια… με απιστευτη – μα τω Θεω- προσαρμοστικότητα…
Και στο κόσμο των ενήλικων κοιλιοκακικών
αυτό που πιοτερο με παραξενεψε …
…δεν ήταν η αναμενόμενη προσαρμοστικοτα των γυναικων- συνηθισμενες από τα μικράτα οι περισσότερες σε διαιτες , διατροφες και μικροστερησεις ενεκα σιλουετας και φιλαρεσκειας...- , δεν παραξενευονται ετοιμαζοντας γευμα διαφορετικο…
αυτό που πιοτερο με παραξενεψε …
….δεν ηταν η δυσκολια των ενηλικων αντρων που πρωτοσυναντιωνται με την κοιλιοκάκη εκει γύρω στα τριαντα με σαραντα και δεν μπορουν ευκολα τον τροπο ζώης που μεχρι σημερα ακολουθουσαν να απαρνηθουν… (δυσκολα την ζυθοκατανυψη με φιλους να στερηθουν, δυσκολα την τυροπιτα στο γραφειο θα αντικαταστησουν με ταπερακι σπιτικο…) ουτε τους κανονες της μη επιμολυνσης να ακολουθησουν…αν είναι δε είναι και εργενηδες το καθημερινο σπιτικο μαγειρεμμα είναι ένα αγχος επιπλεον…
...αυτό που πιοτερο με παραξενεψε … ήταν…
η παρουσια η εντονη του «κατοχικου συνδρομου»…
η λαχταρα στο αντίκρυσμα στα ραφια ενός προιοντος με το σηματακι…-
η λαχταρα να δοκιμαστει μια συνταγη πετυχημενη τωρα…
η λαχταρα να αγοραστει κάθε τι νέο χ. γλ…
μια λαχταρα εντονη αντισταθμισμα στην στερηση γευσεων μεχρι προτινος αγαπημενων και γνωστων….
Και θα ημουν αδικη τέλος αν δεν εκανα αναφορα και μνεια ξεχωριστη σε εκεινους τους κοιλιοκακους – τους ενηλικες πλεον – που από μωρα απέπεμψαν και εξορισαν την γλουτένη και ολος τους ο βιος, όλη τους η καθημερινοτητα προσαρμοτηκε αναλογα…
Ισως είναι οι μονοι – που αντικειμενικα προσπαθωντας να εκτιμησω την σταση τους- δεν νοιωθουν να εχουν στερηθει απολυτως τιποτα…
Ισως είναι οι μόνοι – που εχοντας βίωσει- τα πετρινα χρονια της κοιλιοκακης στην ελλαδα με την ακόμη και παντελη ελλειψη τοτε προιοντων χ.γλ. είναι εκ των πραγματων αισιοδοξοι και που σε τελική ανάλυση δικαιουνται περισσοτερο από τον καθενα να ομιλουν…
Θα μπορουσα να συνεχισω γραφοντας
πως
"Η κοιλιοκάκη … επηρεάζει την ζωη και την καθημερινότητα των οικογενειών …"
πως
"Η κοιλιοκάκη … προκαλεί … ποικίλες αντιδράσεις στον περίγυρο… τόσο τον κοντινό όσο και τον πιο …αδιάφορο…"
Όμως θελησα τα «ταξιδι» μας ετουτο στις αλλοιωτικες στασης ζωης να αφορα αποκλειστικα και μονο σε κοιλιοκακικους...Σε ολους αυτους τους φιλους - τους μικρους και μεγαλους- , τις φιλες και τους αρρενες λοιπον αφιερωμένο με πλείστη αγάπη…
Τα αλλα σε άλλο κειμενακι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου